Egon Schiele
1890-1918
De jonge kunstenaars die in 1909 de zogenaamde Neukunst-groep oprichtten, wilden in de geest van de Secession-bewegingen breken met de starre tradities van de academische beeldende kunst. Een van de oprichters was Egon Schiele, geboren op 12 juni 1890 in Tulln an der Donau, die van 1906 tot 1909 aan de Weense Academie had gestudeerd.
Zijn vroege werk vertoont nog impressionistische trekken en toont de invloed van de Weense Art Nouveau-patronen van Gustav Klimt, maar vanaf 1910 vloeien er steeds meer expressionistische trekken in zijn schilderkunst. Vooral zijn naakten van meisjes zijn provocerend sensueel en erotisch, wat tegen de morele normen van die tijd inging en hem in 1912 een korte gevangenisstraf opleverde.
Toen hij overging op een meer tektonische beeldende structuur, nam hij steeds vaker stadsgezichten en landschappen op in zijn motievenpalet. Ze stralen nooit vrolijkheid uit, maar staan symbool voor vergankelijkheid en dood. De stemming van de kunstenaar wordt er heftig mee uitgedrukt, alsof hij zich ermee identificeert.
Egon Schiele probeerde in zijn portretten ook het zielenleven van zijn modellen te illustreren. Daarmee kreeg de kunstenaar grote erkenning.
Steeds weer maakte hij parafrases van essentiële werken van Gustav Klimt, Vincent van Gogh of Auguste Rodin. In 1915 moest Egon Schiele in militaire dienst en ook deze ervaringen bracht hij over in meer realistische en gedetailleerde schilderijen. Op 31 oktober 1918 bezweek hij aan de Spaanse griep.
De werken van Schiele worden beschouwd als de belangrijkste schakel tussen Art Nouveau en expressionisme en brengen op internationale veilingen topprijzen op. De belangrijkste Schiele-collectie ter wereld is ondergebracht in het Leopold Museum in Wenen.
