Amedeo Modigliani
1884-1920
De Italiaanse schilder, graficus en beeldhouwer, die jong stierf, stelde twee motieven centraal in zijn werk: het portret en het naakt. Met zijn onmiskenbare langgerekte en gestileerde vormentaal creëerde hij een melancholische en lyrische stemming. De zachte, vloeiende, schijnbaar eindeloze lichaamsvormen van de vrouwelijke naakten krijgen volume door een delicate poederachtige kleuring.
Modigliani's beeldhouwwerk vanaf 1909 bracht hem ertoe Afrikaanse beeldhouwwerken te bestuderen, waarvan de vormentaal zijn stijl beïnvloedde. Desondanks kunnen zijn werken nooit volledig worden gecategoriseerd als behorend tot de avant-garde kunststromingen van het begin van de 20e eeuw. Het fauvisme en kubisme waren weinig meer dan formele en technische stimuli voor Modigliani. Hij behoorde tot de triade van Joodse kunstenaars in Parijs, Marc Chagall en Chaim Soutine, die zich duidelijk onderscheidden van de nieuwe stijlen. In hun werken articuleerden ze de wereld van emoties, waardoor de geportretteerden dragers van gevoelens werden en het psychologische moment als het belangrijkste picturale statement werd gezien.
Modigliani wilde in zijn portretten het karakter van de geportretteerde visualiseren. Dit resulteerde in talrijke portretten van zijn vrienden, dichters en kunstenaars uit de kring van Parijse intellectuelen. De erfenis van de Florentijns-Sienese schilderkunst leeft voort in de warme okerkleurige en gele tinten en de fresco-achtige toepassing van de kleuren. De schilder combineert gratie met melancholie in zowel de gezichten als de figuren.
De portretten en naakten, waaraan landschappen pas in de laatste twee jaar van zijn leven werden toegevoegd, getuigen van de grote gevoeligheid van de kunstenaar. De tragedie van zijn leven was zijn kwakkelende gezondheid, verergerd door alcohol- en drugsverslaving, waaraan hij op 35-jarige leeftijd bezweek.
