Max Beckmann
1884-1950
Max Beckmann, geboren in 1884 in Leipzig, lijkt een eenzame figuur in de avant-garde van zijn tijd. Terwijl het begin van het modernisme de schilderkunst programmatisch stap voor stap naar volledig non-representationalisme leidde, maakte Beckmann deel uit van de kunsthistorische traditie en verwees hij bewust naar de schilderkunst van de late 19e eeuw.
Een terugkerend motief is de zee, die hij ooit in een laat interview beschreef als zijn "oude vriend". In zijn vroege werken beeldde hij het af als een mysterieuze, vitale ruimte van existentiële ervaring, maar tijdens het nationaalsocialistische tijdperk werd het getransformeerd tot een motief van vrijheid, vertrek en ontsnapping.
In 1910 werd Beckmann verkozen tot het jongste bestuurslid van de Berlijnse Secession, maar zijn kunst werd later door de nationaal-socialisten als "ontaard" bestempeld. Tegenwoordig wordt Beckmann beschouwd als een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het Duitse expressionisme. Zijn werken zijn vertegenwoordigd in veel grote modernistische musea en brengen topprijzen op veilingen op.
